https://www.thairath.co.th/content/1446880
เค้าเดิมของนิทานเรื่องนี้ อยู่ในประเทศหนึ่งในทวีปเอเชีย ผมเคยเอามาเล่าไปแล้ว เล่าใหม่คราวนี้ ขออนุญาตดัดแปลง เป็นประเทศจีน สมัยเคี่ยนหลงฮ่องเต้
ฮ่องเต้เคี่ยนหลง มีปกติอำพรางเป็นคนสามัญ หลบจากพระราชวังไปดูทุกข์สุขชาวบ้าน วันหนึ่ง ถึงกำหนดเสด็จ ฝนเกิดตกหนัก ทรงถามมหาขันที อุ้ยเสี่ยวป้อ “ฝนตกอย่างนี้ ดีหรือไม่”
“ดีพ่ะย่ะค่ะ” อุ้ยเสี่ยวป้อกราบทูล “หลังฝนตก ถนนหนทางจะสะอาด อากาศจะแจ่มใส พระองค์ก็จะทรงชื่นชมทิวทัศน์ได้บ้านเมืองสวยงามกว่าเดิม” ฮ่องเต้พอพระทัย
ขณะเตรียมเสด็จนอกพระราชวังครั้งต่อไป อากาศร้อนระอุมาก เคี่ยนหลงฮ่องเต้เหงื่อออกท่วมกาย เสื้อด้านหลังเปียกโชก ทรงหันไปถามมหาขันที
“ร้อนขนาดนี้ จะออกไปข้างนอกดีไหม...”
“ดีพ่ะย่ะค่ะ” อุ้ยเสี่ยวป้อ กราบทูลคำเดิม “อากาศร้อนอย่างนี้ ไม่ค่อยมีในบ้านเมืองเรา ถ้าเสด็จออกไป พระองค์จะได้เข้าใจความทุกข์ของราษฎรได้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น”
ทุกครั้งกระทั่งการเสด็จประพาสเพื่อล่าสัตว์ในป่า... เพื่อให้เกมการล่าสนุกเร้าใจ เคี่ยนหลงฮ่องเต้ โปรดให้อุ้ยเสี่ยวป้อติดตามไปคนเดียว
ระหว่างการล่าสัตว์ครั้งนั้น ฮ่องเต้ทรงเผลอ เครื่องมือล่าสัตว์ ตัดนิ้วหัวแม่มือขาด ทรงถามอุ้ยเสี่ยวป้อ “นิ้วข้าขาด เจ้าว่ายังเป็นเรื่องดีหรือไม่...”
อุ้ยเสี่ยวป้อกราบทูล “ดีพ่ะย่ะค่ะ” เคี่ยนหลงฮ่องเต้กริ้วมาก คิดว่าอุ้ยเสี่ยวป้อซ้ำเติม สั่งให้ทหารจับมหาขันทีไปขัง
ทรงตามไปเยี่ยมแล้วทรงถาม “ตอนนี้ เจ้าอยู่ในคุก เจ้ายังจะว่า “ดี” อีกหรือเปล่า...”
อุ้ยเสี่ยวป้อกราบทูลย้ำว่า “ดี ดีมากพ่ะย่ะค่ะ”
ฮ่องเต้พิโรธหนัก “เมื่อเจ้าบอกว่า อยู่ในคุกดี ก็ควรอยู่ในคุกต่อไป”
สองสามวันต่อมา ถึงเวลาเสด็จประพาสล่าสัตว์ เคี่ยนหลงฮ่องเต้ยังผูกพระทัยโกรธ จึงตัดสินพระทัยไม่ง้ออุ้ยเสี่ยวป้อ เสด็จประพาสป่าพระองค์เดียว
เรื่องแปลก สัตว์ป่าที่ทรงเคยล่าได้ ก็ไม่มีสักตัว หลายชั่วโมงผ่านไป แม้ทรงควบม้าไปทั่วทุกทิศจนพระอาทิตย์ตกดิน ฝูงนกบินกลับรัง ฮ่องเต้เพิ่งรู้ว่า พระองค์หลงป่า
ดินแดนนั้น เป็นดินแดนมนุษย์กินคน ฮ่องเต้ถูกจับมัดกับเสาไม้ คนป่ากำลังสุมไฟย่างสดพระองค์ นาทีนั้นทรงคิดถึง อุ้ยเสี่ยวป้อ...และทรงรอปาฏิหาริย์
แล้ว “ปาฏิหาริย์ก็มีจริง” พ่อมดประจำเผ่า ตรวจทั่วร่างกาย เมื่อพบว่านิ้วขาดไปนิ้วหนึ่ง แล้วประกาศเลิกพิธีบูชายัญ “สัตว์ตัวนี้ไม่สมบูรณ์ ไม่เป็นมงคล พวกเรากินไม่ได้”
ฮ่องเต้รอดกลับถึงเมือง ทรงรีบเข้าคุกไปหาอุ้ยเสี่ยวป้อ
“นิ้วขาดที่เจ้าว่าดี ดีจริง ช่วยให้ข้ารอดชีวิตมาได้ ข้าขอโทษที่เอาผิดเจ้า สิ่งที่ข้าอยากรู้ เจ้าติดคุกมาสิบกว่าวัน วันนี้เจ้ายังว่าเป็นเรื่องดีอีกหรือไม่”
“ดีพ่ะย่ะค่ะ” อุ้ยเสี่ยวป้อกราบทูลหนักแน่นกว่าเดิม “ถ้าข้าไม่ติดคุก ข้าก็ต้องติดตามพระองค์ ตอนถูกมนุษย์กินคนจับ พระองค์นิ้วขาดรอด แต่ข้าร่างกายปกติ คงไม่รอด”
เคี่ยนหลงฮ่องเต้ เพิ่งทรงบรรลุความจริง ทุกสิ่งในโลกนี้ ไม่ว่าจะดีหรือร้าย อยู่กับการมองของคน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น