Kampol Nirawan
ลมรักฤดูร้อน
โดย กำพล นิรวรรณ
-----------------
“ถ้าไฟโลกันตร์มีจริงมันก็คงจะร้อนแบบนี้นะฉันว่า. ขอกาแฟเย็นแก้วนึงค่ะ.”
“ถ้าไม่ใช่ร้อนใจ ร้านนี้จะช่วยได้เยอะครับ. มุมนู้นเลยครับ แอร์เย็นดีมาก. เดี๋ยวชงกาแฟเสร็จ ผมจะเอาไปให้ครับ.”
“ขอบคุณค่ะ. ร้านคุณน่ารักมาก,” พูดจบเธอหันหลังเดินเนิบ ๆ ไปนั่งโต๊ะติดกับผนังกระจกฝั่งตรงข้ามกับเคาน์เตอร์, วางกระเป๋าถือลงบนพื้น, สองมือจีบนิ้วจับคอเสื้อยืดดึงให้ขยาย แล้วห่อปากเป่าลมลงไปในร่องอก.
“ขอบคุณครับ,” เสียงตอบเบา ๆ ดังตามหลังเธอ.
มันเป็นเที่ยงวันจันทร์กลางกรกฎาคม. ตลาดจตุจักรแทบร้างผู้คน. เปลวแดดเดือดเต้นเร่า ๆ อยู่บนพื้นคอนกรีตนอกผนังกระจกของร้านกาแฟเล็ก ๆ กลางตลาดนัดชื่อก้องโลก. ในร้านมีกันแค่สองคน; หนุ่มใหญ่ในชุดกางเกงขาสั้นสีกากี เสื้อยืดผ้าลินินสีเหลืองอ่อน รองเท้าผ้าใบสีคราม นั่งดื่มกาแฟอยู่บนเก้าอี้กลมทรงสูงหน้าเคาน์เตอร์, กับหญิงวัยปลายกลางคน ร่างระหง ผมสีดอกเลายาวถึงกลางหลัง ในชุดกระโปรงผ้ายีนส์สีน้ำเงินฟอกซีด เสื้อยืดสีขาวแขนสั้นเปิดไหล่. ไม่มีใครอื่น.
“แหม่ มันร้อนยังกะไฟนรกจริง ๆ!” ฝ่ายหญิงพึมพำ, ถอดแว่นคล้องกับคอเสื้อ, หลับตา, ประกบมือเป็นพุ่มวางครอบจมูก ใช้นิ้วชี้นวดสันจมูกเบา ๆ ก่อนจะเหลียวมองไปรอบ ๆ.
ฝ่ายชายเดินอ้อมไปหลังเคาน์เตอร์เพื่อจะชงกาแฟเย็นให้เธอ แต่ก็เหลือบตามองเธอครั้งแล้วครั้งเล่า. เธอรู้ เธอเห็น จึงหันไปเผชิญหน้ากับเขาตรง ๆ:
“ขอโทษนะคะ ฉันตั้งใจว่าจะมานั่งอ่านหนังสือนั่งดื่มกาแฟเงียบ ๆ เสียหน่อย แต่เห็นคุณเหลียวมามองฉันบ่อยจัง มีปัญหาอะไรหรือคะ?”
“คุณพี่ชื่อสิรินทร์หรือเปล่าครับ?”
“ใช่ค่ะ.”
“โอ้โห นางฟ้าของผมนี่เอง!” พูดจบ เขาวิ่งอ้าแขนไปหาฝ่ายหญิง, ด้วยความลิงโลดเหมือนเด็ก ๆ.
“เอ๊ะ คุณเป็นอะไรไปหรือเปล่าคะ?” ฝ่ายหญิงถามขึงขัง, ผงะพิงพนักเก้าอี้พร้อมกับกางมือเหยียดแขนออกไปกันไม่ให้เขาถึงตัว.
“เปล่าครับ สติสตังผมยังดี. พี่จำผมไม่ได้หรือครับ?” เขาตอบหน้าละห้อย ก่อนจะถอยไปยืนกอดอก ถ่างขาจังก้า แต่แววตายังละห้อย.
“ขอโทษค่ะ, จำไม่ได้จริง ๆ.” เธอเงยมองเขาตาเขม็ง.
“ไอ้ดำไงครับพี่.”
เธอมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้ววนกลับขึ้นไปใหม่ ตั้งแต่เท้าจรดหัว, “ดำไหนนะ?”
“ไอ้ดำ เด็กจรจัดไงครับ ที่พี่เคยเอาไปเลี้ยงที่บ้านพี่ในซอยวัดเพลง. มันเคยขโมยตังค์พี่ทุกวันโดยที่พี่ทำเป็นไม่รู้. ตัวมันเองน่ะรู้ว่าพี่รู้ แต่มันก็ทำเป็นไม่รู้. สุดท้ายพี่ก็เลยวางตังค์ให้มันขโมยวันละสิบบาทเกือบทุกวัน จนมันรู้สึกอดสูใจ หนีกลับออกไปจรจัดเหมือนเดิม.”
เธอลุกผลุงขึ้นยืน จ้องมองร่างสูงใหญ่เบื้องหน้า.
“ฮะ โอ้โห เจ้าดำ, เธอเองหรอกหรือนี่! เออเว้ย โลกนี้มันช่างแคบเสียจริง ๆ!”
พูดจบเธอเป็นฝ่ายโผเข้าไปกอดเขาเอง, แนบใบหน้ากับไหล่กำยำของเขา. เขากอดตอบ. ต่างคนต่างกอด.
“เออ พอ ๆ ๆ. แหมทำเป็นฝรั่งไปได้ยัยสิรินทร์!” เธอประชดตัวเอง พร้อมกับผละออกมายืนมองหน้าเขา, ต้องเงยมอง เพราะเขาสูงราวกับฝรั่ง.
“โห พี่สิรินทร์ของพ้มมมมม,” เขาป้องปากระเบิดความลิงโลดใจออกมาจากในอกสุดเสียงสังข์ ราวกับจะให้มันดังขึ้นไปถึงสวรรค์, “พ้มฝันไปหรือเปล่านะเนี่ยยยยย?”
“เบา ๆ หน่อยจ้ะ. ใครผ่านไปผ่านมาอาจจะได้ยิน อายเขา. ดีไม่ดีเขาจะหาว่ามีคนบ้าอยู่ในร้านนี้. ไปหยิบถ้วยกาแฟของเธอมานั่งดื่มด้วยกันมะ จะได้คุยกันยาว ๆ.”
“ดีเลยครับ เยี่ยม เยี่ยม เยี่ยม…เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยวนะพี่…” ละล่ำละลักจบเขาเดินกลับไปที่เคาน์เตอร์.
เธอยืนรอเขา, เอามือซุกกระเป๋ากางเกง, หมุนตัวช้า ๆ ไปรอบห้อง มองการตกแต่งร้าน: ด้านนอก เหลืองชัชวาลดอกสะพรั่งระย้าย้อยลงมาเป็นม่านคลุมส่วนบนของผนังกระจก, ด้านใน พื้นห้องสีเขียวมอร็อคโคมีรูปใบโพธิ์แห้งสีน้ำตาลอ่อนแทรกอยู่เกลื่อนกลาด ดูเผิน ๆ คล้ายโมเสคลวดลายประหลาด, ภาพสีน้ำมันฝีมือประณีตในกรอบไม้ไผ่กว้างยาวราวสองฟุตสี่กรอบแขวนอยู่กลางผนังห้องด้านละกรอบ ล้วนเป็นภาพสมจริงของชีวิตบ้านป่าในยุคตะเกียงน้ำมันก๊าด, เคราฤาษีดกหนากับชายผ้าสีดาริ้วเล็กเกาะเกี่ยวกันบนเปลือกไม้ที่ประกบติดอยู่กับมุมห้องใต้เพดานมุมละเปลือก, กระถางเดหลีกับกระถางกวักมรกตวางอยู่คู่กัน ติดกับผนังกระจกข้าง ๆ โต๊ะของเธอ, ดอกเดหลีคือราชินีบุปผาผู้มีพระพักตร์คล้ายเนินสวรรค์สีขาว, ดอกกวักมรกตคือราชันบุปผาผู้มีพระพักตร์เหมือนเจ้าโลกที่กำลังยืนตระหง่าน. เธอมองสองพระองค์แล้วอมยิ้ม. ทั้งร้านมีอยู่เท่านั้น ไม่มีเครื่องประดับอื่นใดให้รกรุงรัง สะท้อนรสนิยมเรียบง่ายแต่ล้ำลึกของเจ้าของร้าน.
เจ้าของร้านอ้อมไปหลังเคาน์เตอร์ เปิดตู้เย็นหยิบแชมเปญขวดหนึ่งออกมาเปิด, หยิบแก้วเจียระไนทรวงกรวยก้านยาวจากหิ้งบนฝาผนังมาสองใบ แล้วเดินกลับไปหาเธอ รินเมรัยสีอำพันใส่แก้วยื่นให้เธอแก้ว ให้ตัวเองแก้ว แล้ววางขวดลงบนโต๊ะ.
“มาดื่มฉลองกันดีกว่าครับ กาแฟร้อนของผมกับกาแฟเย็นของพี่เอาไว้ทีหลัง.”
“รสนิยมฝรั่งจ๋าเลยนะน้องเรา.” เธอยิ้มบาง ๆ นัยน์ตาเป็นประกาย. “แล้วจะดื่มเพื่ออะไรดีล่ะ?”
“เพื่อพี่ เพื่อผม เพื่อการที่เราได้มาพบกันอีก เพื่อการที่เรายังอยู่ แม้จะไม่รู้ว่าอยู่เพื่ออะไร.”
“จ้ะ เพื่อเธอ เพื่อพี่ เพื่อการที่เราได้มาพบกันอีก เพื่อการที่เรายังอยู่ แม้จะไม่รู้ว่าอยู่เพื่ออะไร. เชียร์ส!”
“เชียร์สครับ!
“แชมเปญของเธอรสละมุนมาก”
“พี่รู้มั้ย ทันทีที่ผมเห็นพี่เดินเข้ามาในร้าน ผมสะท้านเยือกไปทั้งตัวเลย.”
“เหมือนเห็นผี?”
“เหมือนเห็นนางฟ้าครับ.”
“โลกนี้ช่างแคบเสียจริง ๆ! ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าจะมาเจอเธอ. เธอกลายเป็นหนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยวเชียวนะ.”
“ผมห้าสิบแล้วพี่ ไม่หนุ่มแล้วครับ. พี่สิ ตั้งหกสิบสองหกสิบสามแล้วยังสวยพริ้ง, ยิ่งผมสีดอกเลาทั้งหัวยิ่งดูดีมีสง่า.”
“อ้าว, ต่างคนต่างชมกัน เสมอตัวกันพอดี. แถมยังจำอายุพี่ได้อีกต่างหาก.”
“ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะครับ? ตอนพี่รับผมไปชุบเลี้ยง ผมเก้าขวบเอง. ส่วนพี่ตอนนั้นอยู่ปีสามคณะรัฐศาสตร์ ผมจำได้.”
“แล้วทะลึ่งยังไงถึงได้มาเรียกพี่ว่านางฟ้า! หน้าตาพี่ก็โหล ๆ, ธรรมด๊าธรรมดา?”
“พวกผมอีกห้าคนที่เพื่อน ๆ ของพี่แบ่งกันรับไปเลี้ยงดูก็เรียกพี่ ๆ เหล่านั้นว่านางฟ้ากันทั้งนั้นละครับ. ก็เพราะพวกพี่เป็นนางฟ้าของพวกเราจริง ๆ นี่นา. มีอย่างที่ไหน พวกผมแค่เด็กจรจัด ไม่มีหัวนอนปลายตีน ทั้งซนทั้งดื้อทั้งขี้ขโมย พวกพี่ก็ยังเอาไปเลี้ยงยังกะน้องแท้ ๆ.”
“สงสารจ้ะ, เห็นเวลาพวกเราจัดชุมนุมประท้วงกันในสนามฟุตบอลทีไร พวกเธอก็เอาหนังสือพิมพ์เข้าไปเดินขายกันจนดึก ๆ ดื่น ๆ ทุกที แทนที่จะมีชีวิตอบอุ่น ได้อยู่กับพ่อกับแม่เหมือนเด็กอื่น ๆ. แต่ที่พี่จำได้ติดหูติดตา และ...อือ...ยังจำติดใจมาจนถึงทุกวันนี้ก็ตอนที่เธอวิ่งมาตามหาพี่จนพบ แล้วก็ฉุดมือพี่วิ่งฝ่าห่ากระสุนออกจากธรรมศาสตร์ในเช้ามืดวันที่หกตุลาฯ หนึ่งเก้า. จำได้ไหมจ๊ะ หลังจากไอ้พวกตชด.กับกระทิงแดงระดมยิงใส่ตึกคณะบัญชีที่เราถอยเข้าไปหลบกันใต้ถุนตึก?”
เขาพยักหน้ายิ้ม ๆ แทนคำตอบ.
“พี่ยังสงสัยไม่หาย,” เธอดึงมือข้างขวาของเขาไปกุม, “ว่าเธอไปเรียนวิชาเอาตัวรอดในยามเป็นยามตายแบบนั้นมาจากไหน. พี่ยังจำได้ว่าตอนนั้นพี่เข่าอ่อนหมดแล้ว แต่มือเล็ก ๆ ของเธอ, ตอนนั้นมันยังเล็กนะจ๊ะ ไม่หนาหนั่นอย่างตอนนี้, มือข้างนี้ละจ้ะที่ทำให้พี่อุ่นใจจนบอกไม่ถูก. พี่เลยบอกตัวเองว่าเอาละวะ ไอ้เจ้าเด็กน้อยคนนี้มันจะพาเราไปไหนเราก็ไป. สุดท้ายเธอก็พาพี่หนีลงเจ้าพระยาแล้วก็ลอยคอกันไปจนถึงบ้านชาวบ้าน. แล้วชาวบ้านผู้ใจดีก็พาเราเข้าไปซ่อนในห้องของเขา. เธอทั้งเก่งทั้งกล้าหาญจริง ๆ.”
ว่าแล้วเธอดึงเขาให้ไปนั่งเก้าอี้ฝั่งโต๊ะตรงข้าม มองตาเขาด้วยความชื่นชม ระคนความปวดร้าวที่ผุดขึ้นมาจากห้วงลึกของความทรงจำเกี่ยวกับโศกนาฏกรรมที่เกิดขึ้นกับเพื่อนร่วมอุดมการณ์ของเธอในเช้าตรู่วันนั้น.
“ผมไม่ได้ไปเรียนมาจากไหนหรอกครับ คงเป็นสัญชาตญาณของความเป็นเด็กข้างถนนเสียมากกว่า. นาทีนั้นผมไม่ได้คิดอะไรมาก นอกจากต้องพานางฟ้าของผมให้พ้นออกมาจากที่นั่นโดยเร็ว.”
“พอทีเถอะจ้ะ. เลิกเรียกพี่ว่านางฟ้าเสียที. เขินจ้ะ. อือ ที่พี่อยากจะบอกก็นั่นละ คือเห็นพวกเธอแล้วอดสงสารไม่ได้.”
“แต่เรารู้จักกันก่อนหน้านั้นนะพี่, ตั้งแต่คืนที่มีฉากดรามาคืนนั้นแล้ว.”
“ฉากอะไร? คืนไหน?”
“ก็คืนที่พี่กับเพื่อน ๆ ของพี่ออกมาซื้อข้าวแกงแล้วเจอผมถูกเพื่อน ๆ ห้าหกคนขึงพืดบนทางเท้าหน้าประตูท่าพระจันทร์ เอาช้อนสังกะสีขูดเนื้อตัวผมจนเลือดซิบทั้งตัว แล้วก็เอาซีม่าโลชั่นราด. ผมงี้ทั้งแสบทั้งปวดแทบจะขาดใจตายอยู่พอดี แล้วพี่กับเพื่อน ๆ พี่ก็มาเห็นเข้า เลยเข้าไปห้ามพวกมัน แถมยังช่วยกันตะโกนเรียกตำรวจเสียงสนั่นหวั่นไหว. พวกมันก็เลยเผ่นแน่บ. แต่พี่รู้มั้ยครับ คืนนั้นถ้าพวกพี่เข้าไปขวางมันไว้ทัน ก่อนพวกมันจะลงมือขูดผม ป่านนี้ผมก็คงถูกกลากเกลื้อนกินตายไปแล้วครับ.”
“อ้าวเหรอ, พี่จะไปรู้รึว่าเจ้าพวกนั้นมันกำลังช่วยเธอ? พี่เข้าใจว่ามันกำลังรังแกเธอเสียอีก. ไม่เห็นเธอเคยบอกเรื่องนี้พี่เลย...แน่ะ ดำ ดูนั่น! มีลูกค้าเข้าร้านจ้ะ.”
หนุ่มสาวชาวตะวันตกคู่หนึ่งเดินเข้ามาในร้าน. ดำแค่เหลือบตามอง ไม่มีทีท่าว่าจะแสดงตนเป็นเจ้าของร้าน. ทั้งคู่ยืนเหลียวซ้ายแลขวาอยู่หน้าเคาน์เตอร์ครู่หนึ่ง จากนั้นฝ่ายชายหันไปถามเขาด้วยภาษาใบ้ว่าคนขายอยู่ไหน. เขาตอบด้วยภาษาที่ใบ้ยิ่งกว่า คล้ายกับว่าเขาไม่ได้มีตัวตนอยู่ในโลก. ทั้งคู่จึงส่ายหน้า สาวเท้าออกจากร้าน. เขาลุกเดินไปพลิกป้ายที่แขวนอยู่บนประตูกระจก หันด้าน CLOSED ออกนอก แล้วปิดประตู ก่อนจะเดินยิ้มกริ่มกลับไปนั่งกับเธอ:
“เธอนี่ใจดำสมชื่อ!”
“ก็ชื่อร้านมันบอกอยู่แล้วนี่ครับ.”
“เออ ตอนเข้ามาพี่ก็ลืมดูชื่อร้าน. ชื่ออะไรนะ?”
“หากว่ารักก็ต้องรู้จักรอ...เหมือนกับที่ผมรอพี่นี่แหละ.”
“แน่ะ มาแนวถามวัวตอบควาย. พี่ถามชื่อร้านจ้ะ.”
“ก็นั่นละครับชื่อร้านผม.”
“มันยาวขนาดนั้นเชียวรึ แล้วใครจะไปจำได้?”
“ไม่ยาวนะครับ ‘หากว่ารักก็ต้องรู้จักรอ.’ แค่นั้นเอง.”
“อือ ก็เพราะดีนะ ออกแนวกวีหน่อย ๆ. แล้วไอ้สร้อยวลีที่ห้อยท้ายนั่นล่ะ?”
“อันนั้นผมแค่พูดเล่น...แต่มันก็มีความจริงเคลือบอยู่ด้วยนะครับ.”
“แน่ะ มาแนวกวีอีกรอบ. ตกลงว่าวันนี้เธอจะปิดร้านตั้งแต่เที่ยงเลย?”
“ครับ วันนี้จะปิดยาวไปเลย. เราจะได้คุยกันยาว ๆ ไงครับ.”
“ยอมขาดทุนไปวันนึง?”
“ยอมครับ. ก็พี่เองยังเคยยอมให้ผมขโมยตังค์วันละสิบบาทอยู่ตั้งหลายเดือน. ตอนนั้นสิบบาทก็ไม่ใช่น้อย ๆ.”
“อ้าว ต่างคนต่างยอม เป็นอันว่าจ๊าวกันไป.”
“พี่เล่าให้ผมฟังหน่อยสิครับว่าสี่สิบกว่าปีมานี้ พี่หายไปไหน?”
เธอคลึงแก้วแชมเปญบนโต๊ะ เบือนหน้าไปมองระบำเปลวแดดนอกร้านอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปมองตาเขา.
“พี่ก็เข้าป่า, ไปเป็นนักรบปลดแอกอยู่แถวอีสานเหนือ, ไปกับเพื่อน ๆ ที่รับพวกเธอไปเลี้ยงดูนั่นแหละ.”
“ผมนึกแล้ว. ผมไม่รู้หรอกว่าพี่ไปภาคไหน แต่เดาว่าพี่ต้องเข้าป่าแหง ๆ. แล้วหลังป่าแตกล่ะครับ?”
“หลังป่าแตกพี่ก็ออกมาใช้ชีวิตเงียบ ๆ อยู่พักนึง จากนั้นก็กลับไปเรียนต่อจนจบ แล้วก็ไปเป็นอาสาสมัครในค่ายผู้ลี้ภัยชาวพม่าที่แม่สอด. ทุกวันนี้ก็ยังทำอยู่ที่นั่นจ้ะ แต่ช่วงนี้ขอลามาพักร้อนสิบวัน.”
“พี่ไม่คิดจะทำอะไรเพื่อตัวเองบ้างหรือครับ?” เขาถาม พร้อมกับเติมแชมเปญให้เธอ, “ผมหมายถึงว่าคนที่เข้าป่ารุ่นเดียวกับพี่ เขาออกมาเป็นใหญ่เป็นโตกันทั้งนั้น ทำไมพี่จึงยังตั้งหน้าตั้งตาอุทิศตนเพื่อคนอื่น แทนที่จะหันมาทำอะไรเพื่อตัวเองบ้าง?”
“ก็ที่พี่ทำ ๆ อยู่นี่แหละจ้ะ...,” เธอทิ้งจังหวะ ยกแก้วแชมเปญขึ้นจิบ, “พี่ทำเพื่อตัวเองทั้งนั้น เพราะทำแล้วสบายใจ. เอาจริง ๆ นะดำ คนเราไม่มีวันจะฝืนชะตาชีวิตของตัวเองไปได้หรอก. ดูอย่างเธอสิ จากเด็กจรจัด ใครจะไปคิดว่าเธอจะกลายมาเป็นเจ้าของร้านกาแฟน่ารักร้านนี้. เออ เรื่องมันไปยังไงมายังไงจ๊ะ เล่าให้พี่ฟังหน่อย พี่อยากรู้จัง.”
“จริง ๆ แล้วชีวิตผมไม่มีอะไรน่าภูมิใจนักหรอกครับ ทั้งสำหรับตัวผมเองและสำหรับพี่. ขืนเล่าให้พี่ฟัง พี่ก็จะผิดหวังในตัวผมเสียเปล่า ๆ.”
“ไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไรจ้ะ.”
พูดจบเธอหยิบกระเป๋าถือจากพื้นขึ้นไปวางบนตัก เปิดซิบ ดึงกระเป๋าสตางค์ออกมา. เขารีบกุมมือเธอ ดึงกระเป๋าสตางค์ใส่กลับลงไปในกระเป๋าถือ.
“พี่จะจ่ายค่าอะไรล่ะครับ กาแฟเย็นผมก็ยังไม่ได้ชงมาให้พี่เลย? พี่นี่ไม่ยอมทิ้งความเป็นพี่กับผมเลยนะ!”
“แล้วเมื่อไหร่จะปล่อยมือพี่? เธอยังคิดว่าตัวเองเป็นเด็กรึไง? พี่หวิวนะจะบอกให้!”
“แล้วที่พี่กุมมือผมเมื่อสักครู่ล่ะครับ จะให้ผมรู้สึกยังไง? หรือพี่ยังคิดว่าผมเป็นเด็ก?”
“อ้าว จ๊าวกันอีก. ไม่เล่าก็ไม่เล่า.”
เขาปล่อยมือเธอ เอามือตัวเองไปกอดอก เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ประสานตากับเธอ.
“เล่าก็ได้ครับ.” เขาเอ่ย แววตาครุ่นคิด, “หลังผมหนีออกจากบ้านพี่ในซอยวัดเพลง ผมก็กลับไปตะลอนกับเพื่อนกลุ่มเดิม แต่เราไม่ได้รับหนังสือพิมพ์เข้าไปขายตามมหา’ลัยเวลามีการชุมนุมประท้วงกันอีกแล้ว เพราะรัฐบาลใหม่เขาห้ามชุมนุมทางการเมือง. เราก็เลยเที่ยวไปขออาหารก้นบาตรของพระกิน. วัดไหนพระใจดีก็ได้กิน วัดไหนพระใจดำก็อด แถมยังถูกตะเพิดออกจากวัดอีกต่างหาก. อยู่กันไปอย่างนั้นละครับ สองสามปีหรืออาจจะสามสี่ปีผมก็ไม่แน่ใจ จนเราจำได้หมดว่าพระวัดไหนใจมนุษย์ พระวัดไหนใจสัตว์.”
“อ้าว ชักของขึ้นล่ะสิ.”
“จริง ๆ ครับ. ก็เหมือนกับที่พี่เคยตะโกนใส่หน้าผมนั่นละครับว่าคนห่มเหลืองไม่ได้เป็นพระเสมอไป บางคนจิตใจต่ำช้ายิ่งกว่าเดรัจฉานด้วยซ้ำ. อ้อ ผมจำได้ว่าพี่ใช้คำว่าไอ้สัตว์นรก.”
“อ๊ะ พี่เคยหยาบคายยังงั้นเชียวรึ?”
“เคยครับ ผมยังจำติดหูอยู่เลย.”
“เมื่อไหร่?”
“ก็ช่วงที่ผมไปอยู่บ้านพี่ในซอยวัดเพลงนั่นแหละครับ. เช้าวันหนึ่งพี่ใช้ให้ผมออกไปซื้อนิตยสารจัตุรัสที่ปากซอย. ผมก็รีบวิ่งออกไปซื้อ. พอเจ้าของร้านเอานิตยสารใส่ซองกระดาษให้ ผมก็วิ่งเอามันไปส่งให้พี่. พอพี่เปิดซองแล้วเห็นพาดหัวบนปก พี่ก็อุทานดังลั่นว่าไอ้สัตว์นรก แล้วพี่ก็ตกใจ พี่ขอโทษผมที่หลุดคำสบถออกมา. ผมก็ตกใจนึกว่าพี่โกรธผม. พี่บอกว่าเปล่า พี่โกรธไอ้กิตติวุฑโฒ แล้วพี่ก็หันปกหนังสือให้ผมดู ผมยังจำได้ มันพาดหัวว่า ‘กิตติวุฑโฒ ภิกขุ บอกว่าฆ่าคอมมิวนิสต์ได้บุญมากกว่าบาป.’ ตอนนั้นผมรู้แค่ว่ากิตติวุฑโฒเป็นพระ แต่ไม่รู้ว่าเป็นพระแบบไหน มารู้เอาก็หลังจากเกิดเหตุนองเลือดในเช้าวันนั้นแล้ว. ครับ นั่นละ วัดที่พวกผมแก๊งเด็กจรจัดไปขอพึ่งพิงมีพวกห่มเหลืองแบบไอ้สัตว์ของพี่คนนั้นอยู่เยอะ. พวกมันด่าพวกนักศึกษาที่ถูกล้อมปราบในวันนั้นให้พวกเราฟังกันจนหูแทบปลิ้น. บางคนเวลาด่าก็ออกท่าออกทางเหมือนสัตว์ร้ายไม่มีผิด. พวกมันสะใจมากเลยครับที่พวกพี่ ๆ ถูกฆ่าในธรรมศาสตร์วันนั้น.”
“อ้าว กลับมาเข้าเรื่องของเธอได้แล้วจ้ะ.”
“ครับ. เราตะลอนไปขอกินตามวัดต่าง ๆ, เทียวไปเทียวมาอยู่อย่างนั้น น่าจะซักสามปีเห็นจะได้. จากนั้นต่างคนต่างก็แยกย้ายไปตามวิถีทางของตัวเอง แล้วเราก็แทบไม่ได้เจอกันอีกเลย รู้แต่ว่าส่วนใหญ่เลือกทางสายโจร บางคนไปเติบโตในซุ้มมือปืน บางคนไปถูกยิงตายในบ่อนพนัน. แต่มีอยู่คนนึงครับ ทีแรกก็คิดว่ามันจะเลือกทางธรรม เพราะไปบวชเป็นพระ แต่สุดท้ายก็ได้ข่าวว่ามันถูกลูกศิษย์ตัวเองยิงตายเพราะหักหลังกันเรื่องค้ายา.”
เขาเว้นวรรคยาว, ขมวดคิ้ว, แววตาครุ่นคิด, คล้ายพยายามจะค้นหาเสี้ยวความทรงจำที่หล่นหาย. เธอยกขวดแชมเปญเติมให้เขา แม้ว่าในแก้วของเขายังเหลือเมรัยสีทองอยู่อีกสองสามจิบใหญ่.
“ผมเข้าใจพวกมันนะ เพราะตัวผมเองก็ต้องดิ้นรนเพื่อเอาตัวรอดเหมือนกัน เพียงแต่ผมอาจจะโชคดีกว่าพวกมันหน่อย เพราะมีอยู่วันหนึ่ง มีสุภาพสตรีสูงวัยคนหนึ่งขี่รถหรูเอาของเข้าไปถวายวัด. พอดีช่วงนั้นพวกผมได้รับความเมตตาจากเจ้าอาวาสของวัดนั้นให้กินอยู่ในวัดของท่าน. เช้าวันนั้น ขณะพวกเราช่วยกันทำความสะอาดลานวัด ท่านก็สั่งเด็กวัดให้มาชวนพวกเราไปต้อนรับสุภาพสตรีคนนั้น. สุภาพสตรีคนนี้ละครับที่ช่วยพลิกชีวิตผม, ช่วยดึงผมให้พ้นออกมาจากปากเหยี่ยวปากกา.”
เจ้าตัวความเงียบฝูงใหญ่เดินผ่านหน้าพวกเขาไป. ต่างคนต่างออกอาการอึดอัด.
“พี่เล่าประสบการณ์ในป่าของพี่ให้ผมฟังหน่อยสิครับ.” ในที่สุดเขาเอ่ย.
“เฮ้อ...มันก้อ...คล้าย ๆ กับเรื่องของพวกเธอนั่นละจ้ะ,” เธอตอบเนือย ๆ,
“เพียงแต่ว่าพวกเรามีอุดมการณ์ทางการเมืองชัดเจน แล้วก็คาดหวังกับมันมากเกินไป. เราเข้าป่าจับปืนหมายจะกลับมายึดอำนาจรัฐ เปลี่ยนแปลงสังคมให้มันยุติธรรม ปราศจากการกดขี่ขูดรีด แต่สุดท้ายเราก็พ่ายแพ้. พอกลับออกมาต่างคนต่างก็แยกย้ายไปตามทางของตน, หลายคนเปลี่ยนสีแปรธาตุ ขายตัวขายจิตวิญญาณเพื่อความอยู่รอด. เข้ากันไปเป็นพันเป็นหมื่น พอกลับออกมาเหลือแค่หยิบมือที่ยังดักดานกินอุดมการณ์เหมือนพี่. เพราะอุดมการณ์กินแล้วยากจน. เรื่องของพี่ก็มีอยู่แค่นั้น. แต่เรื่องของเธอ มันกุด ๆ ยังไงชอบกลนะ หรือว่าเธอตั้งใจจะกั๊กเอาไว้ให้พี่ลุ้น?”
“เดี๋ยวนะพี่. พี่กินเที่ยงมาแล้วยังครับ?”
“เรียบร้อยแล้วจ้ะ เพิ่งล่อผัดไทยเข้าไปชามเบ้อเริ่ม อิ่มแปล้ไปเลย. แล้วเธอล่ะ?”
“ผมก็เรียบร้อยแล้วครับ เจอปิซซามอสซาเรลลาเข้าไปถาดใหญ่ อิ่มจุกไปเหมือนกัน. งั้นพี่รอเดี๋ยวนะ ผมจะไปชงกาแฟเย็นมาให้.”
เขาลุกจากเก้าอี้ พาร่างสูงใหญ่สมส่วนกลับไปหลังเคาน์เตอร์. เธอกวาดสายตาไปรอบห้องอีกครั้ง; มองโต๊ะเก้าอี้สี่ชุดกระทัดรัดที่เห็นได้ชัดว่าถูกออกแบบให้กลมกลืนกับพื้นสไตล์โมเสคลวดลายใบโพธิ์ มองภาพเขียนสีน้ำมันของกระท่อมน้อยกลางป่าเขียวครึ้ม มองเคราฤาษี ชายผ้าสีดา แล้วมาหยุดอยู่ที่เดหลีกับกวักมรกตที่กำลังชูดอกเย้ายวนกันและกัน.
เขากลับมาพร้อมกับกาแฟสองถ้วย, ร้อนถ้วย, เย็นถ้วย.
“พี่นั่งยิ้มอยู่คนเดียว กำลังคิดถึงใครอยู่หรือเปล่าครับ?”
“เปล๊า เปล่าจ้ะ พี่แค่รู้สึกจั๊กจี้ขึ้นมานิดหน่อยเท่านั้น ไม่รู้ว่าเพราะอะไร. ว่าแต่ว่าเรื่องของเธอน่ะยังค้างเติ่งอยู่นะ. ตกลงจะไม่เล่าต่อให้จบใช่มั้ย?”
“ผมเล่าถึงไหนแล้วครับ?”
“สุภาพสตรีสูงวัยคนนั้น.”
“อ้อครับ. ท่านแต่งชุดไทย สวมเพชรนิลจินดาเต็มข้อมือ เต็มคอ เหมือน ๆ คุณหญิงคุณนายทั่วไปนั่นละครับ. ท่านเป็นคนรูปร่างท้วม หน้าตาไม่ได้สะสวยอะไร แต่ใจดีมาก. วันนั้นท่านเอาเงินไปถวายวัด. พวกเด็กวัดก็มาชวนพวกผมให้ไปรับท่านจากลานจอดรถ แล้วพาท่านไปส่งที่กุฏิของเจ้าอาวาส. ปรากฏว่าระหว่างทางท่านชวนผมคุยคนเดียว ไม่สนใจคนอื่นเลย. ช่วง...”
“ก็ไม่น่าแปลกใจอะไร,” เธอขัดจังหวะ มองเขายิ้ม ๆ, “หน้าตาเธอน่ารักออก, ผิวคมขำ ผมหยิก ตาโต. ยิ่งพอกลากเกลื้อนวงเดือนบนเนื้อตัวเธอหายไปหมดในช่วงก่อนที่เธอจะหายไปจากบ้านพี่ เธอยิ่งดูน่ารัก น่ากอดมาก.”
“ช่วงสาย ๆ,” เขาว่าต่อ, หน้าตาย, คล้ายไม่ได้ยินมธุรสวาจาของเธอ, “พอท่านจะกลับ เจ้าอาวาสก็ใช้ให้เด็กวัดคนหนึ่งมาตามตัวผมไปพบ. พอผมไปถึงกุฏิของท่าน ท่านก็บอกให้ผมเดินไปส่งสุภาพสตรีคนนั้นที่รถของท่าน. ผมบอกหลวงพ่อว่าผมจะไปเรียกเพื่อน ๆ มาด้วย ท่านบอกว่าไม่ต้อง ให้ผมไปคนเดียว เพราะสุภาพสตรีคนนั้นมีเรื่องจะคุยด้วย.”
“ชักจะน่าตื่นเต้น!”
“สุภาพสตรีท่านนั้นจอดรถไว้ใต้ต้นจามจุรีกลางวัด ห่างจากกุฏิของหลวงพ่อสักนาทีเดินเห็นจะได้. ช่วงที่เดินกันไปนั้นเราคุยกันแค่ไม่กี่คำ แต่ท่านโอบไหล่ผมไปตลอดทาง. แต่พอเราไปถึงรถของท่าน ท่านไม่ยอมขึ้นรถครับ ท่านชวนผมไปนั่งบนโต๊ะหินติดกับโคนจามจุรีต้นนั้น แล้วก็เล่าให้ผมฟังว่าท่านรู้เรื่องเกี่ยวกับผมหมดแล้วจากปากหลวงพ่อ. ท่านบอกว่าชีวิตท่านก็ขมขื่นไม่แพ้ชีวิตผม เพราะสามีของท่านซึ่งเป็นนายทหารยศพลเอกมีกิ๊กหลายคน. ท่านคิดจะหอบเสื้อผ้าออกจากบ้านไปหลายหน แต่สุดท้ายก็หาวิธีดับทุกข์ด้วยการทำบุญกับวัด แต่ท่านบอกว่าเอาเข้าจริงมันดับทุกข์ได้แค่ชั่วครั้งชั่วคราว เพราะความแค้นในใจท่านมันไม่ยอมหายไปไหน. ท่านเล่าให้ผมฟังละเอียดยิบเลยครับว่ากิ๊กของสามีท่านแต่ละคนหน้าตาและนิสัยใจคอเป็นยังไง สามีท่านหลงไหลคนไหนมากกว่ากัน เล่าไปร้องห่มร้องไห้ไป. ผมไม่รู้จะช่วยท่านได้ยังไง ก็เลยจับมือท่านไปบีบไปนวดให้ ทำให้ท่านยิ้มออกมาได้ ยิ้มทั้งน้ำตา แล้วก็ขอดูลายมือผม. ท่านอ่านลายมือเก่งครับ...”
“ท่านว่าไงจ๊ะ?”
“ท่านบอกว่าผมจะพ้นวิบากกรรมในอีกไม่นาน.”
“เพราะอะไรจ๊ะ?”
“ท่านบอกว่าท่านจะรับผมไปเลี้ยงครับ.”
“เลี้ยงเป็นลูกบุญธรรม?”
“มากกว่านั้นเยอะครับ.”
“เลี้ยงต้อย! ฮ่ะ ๆ ๆ พี่ล้อเล่นน่ะจ้ะ.”
เขายิ้มขื่น ๆ ก่อนจะพึมพำคล้ายพูดกับตัวเอง, “ครับ.”
“หมายความว่า...?”
“พี่อาจจะล้อเล่น แต่มันเป็นความจริงครับ. ท่านบอกว่าถึงเวลาที่ท่านจะได้แก้แค้นสามีของท่านเสียที แต่เรื่องทำบุญท่านก็จะทำต่อไป.”
“นางก็เลยต้องกินเด็กอ่อน!”
“ถ้าจะเรียกว่ากิน ท่านก็กินผมตอนผมสิบเจ็ดสิบแปดแล้วครับ.”
“โอว์ แอบเลี้ยงไว้ตั้งหลายปี. แล้วเธอไม่กลัวว่าสามีนางจะเอาเธอตายหรอกหรือ?”
“เขาไม่เคยสนใจท่านเลยครับ ไม่ว่าท่านจะไปทำอะไรที่ไหน. ผมไม่เคยเห็นหน้าเขาด้วยซ้ำ.”
“อ้าว แล้วเวลาเธอไปพบนางล่ะ?”
“ท่านเป็นคนมาหาผมเองครับ.”
“ที่วัด?”
“เปล่าครับ. ท่านซื้ออพาร์ตเมนต์แถวบางนาให้ผมชุดหนึ่งครับ. เวลาท่านอยากเจอผม ท่านก็ขับรถไปหาผมที่นั่น.”
“นับเป็นบุญวาสนาของเธอที่ได้เจอนาง.”
“ก็จริงครับ ผมโชคดีมาก ท่านมีเมตตากับผมอย่างที่สุด. ผมได้กลับไปเรียนหนังสือจนจบมหาวิทยาลัยก็เพราะท่าน. ร้านกาแฟร้านนี้ท่านก็ให้เงินผมมาเปิด. นับเป็นบุญวาสนาของผม แต่มันก็มีบาดแผลของความอดสูใจติดมาด้วย. ผมพ้นวิบากกรรมมาได้ก็จริง แต่บาดแผลนั้นมันกลายเป็นแผลเป็นที่ฝังลึกและจะไม่มีวันหาย, ผิดกับเพื่อน ๆ ของผมที่ถูกชะตาชีวิตลิขิตให้เดินทางโจร แต่พอสุดทาง พวกมันก็พ้นวิบากกรรมไปชั่วนิจนิรันดร์. ผมต้องบอกพี่ตรง ๆ ครับว่าผมโตมากับมือผู้หญิงล้วน ๆ.”
“มีแม่ยกหลายคน?”
“ครับพี่.”
“แล้วท่านผู้มีเมตตาของเธอคนนั้นล่ะ?”
“ท่านเสียไปหลายปีแล้วครับ ถูกหลายโรครุมเร้า โรคซึมเศร้าด้วย.”
“อือ ว่าแต่ว่าวันนี้เธอต้องขาดรายได้ไปครึ่งวันสินะ.”
“ช่างมันเถอะครับ! ผมอาจจะได้กำไรเป็นพันเท่า ถ้าสามารถชวนพี่ซ้อนท้ายมอไซค์ไปเที่ยวบ้านผมได้.”
“แล้วทำไมจะไม่ได้? เออ ดีเหมือนกัน จะได้ไปรู้จักกับลูกเมียของเธอด้วย.”
“ผมอยู่คนเดียวครับพี่. เคยสร้างครอบครัวมาสองครั้งก็พังไม่เป็นท่าทั้งสองครั้ง เข็ดแล้วครับ.”
ความเงียบแทรกเข้ามาขัดจังหวะอีกครั้ง, เงียบดุจดั่งลมปีกของผีเสื้อ. ต่างคนต่างเบือนหน้าไปมองผ่านผนังกระจก. ตะวันเริ่มบ่ายคล้อย ชายชราตาบอดคนหนึ่งยืนเป่าขลุ่ยอยู่ด้านนอกอย่างเดียวดาย. เขาหันกลับมามองใบหน้าของเธอ ขณะเธอยังเหม่อมองวณิพกคนนั้น, มือข้างหนึ่งเท้าคาง อีกข้างคลึงแก้วกาแฟ, คล้ายพยายามเงี่ยหูฟังเสียงขลุ่ยของแก. เขาแย่งมือเรียวงามของเธอจากแก้วกาแฟไปกุมไว้ในมือทั้งสองของตัวเอง.